Jazzflits 12/05
In de jaren ’40 en ’50 ontstonden in New York de ‘after hours’ of ‘late night’ jamsessies. De bekendste was waarschijnlijk de sessie in Minton’s Playhouse waar onder anderen Thelonious Monk, Charlie Parker en Lester Young ’s nachts bij elkaar kwamen om te jammen. Tegenwoordig kun je elke avond kiezen uit een duizelingwekkend aantal jamsessies. Vandaag is het zondag en kan ik naar de ‘after hours’ jam in Smoke, of naar de latin sessie in Terazza 7 geleid door John Benitez. Als ik zin heb in een R&B jam kan ik naar de Fat Black Pussycat, en natuurlijk kun je elke avond in Smalls terecht.
Mijn eerste ervaring met een New Yorkse jamsessie was de Vandojam in The Iguana. Deze sessie werd geleid door saxofonist Mark Gross en ik had gehoord dat Branford Marsalis regelmatig een paar nummers meespeelt. Ik was net in New York aangekomen, had hier nog nooit op een sessie gezongen en barstte van de zenuwen. Ik had mijn naam en instrument netjes opgeschreven en ging aan de bar zitten wachten tot ik werd opgeroepen. Na anderhalf uur heen en weer gedraai op de barkruk was het eindelijk mijn beurt. De bassist, die tegelijk met mij het podium betrad, kende geen van de nummers die ik voorstelde dus werd het een blues. Ik zong het thema en een korte solo. Ondertussen vormde er aan mijn linkerzijde een rij die van het podium af de zaal in liep. Zo’n twintig saxofonisten (niet overdreven) hadden zich opgesteld om mee te doen aan de sessie. Na een kwartier besefte ik dat ze allemaal over die ene blues gingen soleren, als de een klaar was stapte de ander het podium op om nog harder, nog sneller en nog gekker te soleren dan diegene daarvoor. Ik besloot aan de bar te wachten en honderd blues schema’s later liep ik het podium op om het einde van de blues in te luiden. Na afloop dacht dat ik het heel goed gedaan had, want alle saxofonisten kwamen naar me toe en allemaal zeiden ze:” You sound great!” en “Let’s play sometime!”. Vol verwachting zat ik de week erna op de telefoontjes te wachten, maar al gauw bleken precies deze zinnetjes als een constante echo door de jazz clubs te galmen en bleek iedere jamsessie-ganger geprogrammeerd te zijn met de openingszin: “You sound great!”.
De jamsessie, door sommigen geliefd en door anderen gehaat, is inmiddels een belangrijke factor in het leven van een muzikant. Elke stad op aarde heeft tegenwoordig wel een jamsessie of ‘open-mic’ waar muzikanten bijeenkomen om muziek te maken, bier te drinken, maar vooral ook om te netwerken. Hier in New York is het een goede manier om mensen te ontmoeten en gigs te krijgen. Als je optredens wilt met zangeressen dan ga je naar Zeb’s, een sessie speciaal voor vocalisten, zoek je een percussionist dan kun je het best naar Terazza en als je een saxofonist nodig hebt, ga dan vooral naar de Vandojam.
Ook ik ben inmiddels gehersenspoeld, als ik niet oplet kan ik het niet meer tegenhouden: “Yeah man! You sound greeaaatttt!!!”