JazzFlits nr. 204, 27/09/2013
Vanochtend opende ik mijn postvakje en eindelijk lag daar de grote enveloppe met mijn diploma erin. Een mooi goud omlijnt papiertje dat zegt: Roos E Plaatsman who has completed the requisite course of study, the degree Master of Arts. Eindelijk ben ik dan officieel afgestudeerd en ik ben er helemaal klaar voor om als werkende muzikant te beginnen. De stikhete en vochtige zomer is voorbij en de Indian Summer begint met nog steeds hoge temperaturen, maar een koele ondertoon.
Deze zomer heb ik me vermaakt in de vele parken van de stad. Instituten zoals het New York Philharmonic, Lincoln Center en de Metropolitan Opera verzorgen elk jaar gratis concerten. In augustus is het Charlie Parker festival in Marcus Garvey en Tompkins Square park, dit keer met o.a. de Jimmy Heath Bigband, Cecil Mclorin Salvant, Lee Konitz, Sheila Jordan en Aaron Diehl. In Bryant Park zijn Broadway shows te zien, Brooklyn Bridge park presenteert zondags een openlucht film en elke woensdag waren er in Madison Square Park gratis jazz concerten van o.a. Anat Cohen, Jason Lindner en Rene Marie.
Twee columns geleden was ik ietwat paniekerig over het vinden van werk en een nieuw huis. Alles is goed gekomen en met heel veel mazzel woon ik nu in een goedkoper appartement aan de overkant van de straat en lukt het me maandelijks genoeg geld binnen te halen. Inmiddels geef ik twee dagen zang- en pianoles op een muziekschool, schrijf ik songteksten en liedjes voor anderen en speel ik regelmatig in bars en jazzclubs.
Ik krijg steeds beter betaalde optredens en dat is echt een enorme opluchting. In New York betalen veel bars hun bands weinig of zelfs niets. Vaak hebben ze een fooienpot die na afloop in het publiek rondgaat en de buit is voor de band. Andere clubs betalen je aan de hand van het aantal mensen dat je naar het optreden kunt krijgen. Neem je 10 mensen mee, dan krijg je 30% van de entreeprijs en als je meer dan 25 mensen naar de club krijgt, krijg je 70%. Een paar weken geleden werd een vriendin van me gebeld door de Metropolitan Room in Manhattan. Ze kon er spelen als ze zelf 100 dollar neerlegde voor de geluidsman en minstens 25 mensen binnen kon krijgen die ieder 25 dollar entree betaalden en minimaal 2 drankjes dronken. Een absurde deal natuurlijk, maar er zijn mensen die het doen. Gelukkig zijn er ook clubs en bars die muzikanten wel goed behandelen en na twee jaar begin ik ze te ontdekken. Natuurlijk is de concurrentie moordend, maar dat wist ik al voordat ik hierheen verhuisde.
Dit is mijn derde jaar in New York en als ik aan de herfst denk zie ik Central Park voor me in plaats van het Groningse Noorder Plantsoen en appeltaart vervang ik inmiddels graag voor Red Velvet Cupcakes. Ik begin me hier meer en meer thuis te voelen…