Het is maandag nacht 3 uur en ik zit in de subway naar huis. Eigenlijk had ik nu thuis moeten zijn om aan een nieuwe aanvraag voor een werkvisum voor de Verenigde Staten te werken, of ik had in bed moet liggen zodat ik morgen vroeg op kon staan om te zorgen dat ik de aanvraag zo snel mogelijk af heb. Maar dat alles is niet gebeurd want na mijn vaste maandag lesgeven in New Jersey heb ik me door een vriendin laten verleiden om een drankje te drinken in Mezzrow om de ‘dag van ons af te spoelen’. Ik vind lesgeven erg leuk, maar verlang altijd naar een groot glas wijn na afloop. Daarnaast is dit niet een makkelijk weekend geweest en toen ik vanmiddag op mijn werk kwam was iedereen depressief. Misschien was het dit keer nog wel erger dan toen duidelijk werd dat Trump de verkiezingen had gewonnen. Ik besef me dat ik haast moet maken met de aanvraag, mijn visum verloopt in juli en op dit moment heb ik geen flauw idee wat er volgende week in dit land kan gebeuren. Ik wil een spontane beslissing van Trump voor een stop op het uitgeven van visa voor zijn.
Ik ben hier een immigrant en ik voel me unheimlich. Ik kan me niet eens voorstellen hoe het moet voelen als je uit een van de 7 landen komt die onder deze regel vallen. Ik wil nog graag een tijdje blijven voor de muziek, maar soms twijfel ik als ik zie hoe misselijkmakend de nieuwe regering van dit land te werk gaat. Het is voor mij nog steeds ongelooflijk dat deze ban op immigranten en vluchtelingen werkelijkheid is en dat er niets tegen gedaan kan worden. Als ik daaraan denk verlang ik naar Nederland, ik verlang ernaar om weer een Nederlandse zorgverzekering te hebben, ik verlang naar de Nederlandse democratie en het gevoel van geborgenheid dat ik als Nederlander altijd gevoeld heb.
Een visum aanvraag kost veel tijd en ik werk dus als een gek om de aanvraag zo snel mogelijk op te sturen. Maar vanavond dus niet en inmiddels ben ik 4 wodka soda’s en 2 jazzclubs verder.
Vanavond speelde Hendrik Meurkens prachtig de mond harmonica in Mezzrow, daarna zong ik met de band van Pasquale Grasso en verplaatste ik me naar de overkant want om half 2 begon Jonathan Barber aan de late night set in Smalls waar Roy Hargrove een paar liedjes mee speelde. Aan de bar raakte ik aan de praat met een klassieke componist die vaak naar The Metropolitan Opera gaat en die me wel aan goedkope tickets kon helpen voor Tchaikovsky met Anna Netrebko.
Dus nu moet ik niet te hard gaan roepen dat ik naar Nederland verlang, want ik wil echt, echt, echt graag nog een tijd blijven en van deze geweldige stad genieten vol geweldige mensen, muziek, levendigheid en inspiratie.