Nog een paar dagen en dan wordt de nieuwe president van Amerika gekozen. Het is één grote soap geworden en echt enthousiast is niemand meer, maar het moet gebeuren. De afgelopen dagen was ik in Texas voor een gig en eigenlijk is het absurd om te bedenken dat er maar één president wordt gekozen voor zo’n groot land. New York en Texas zijn zo verschillend dat het onmogelijk is om iemand te vinden die beide staten zou kunnen vertegenwoordigen. Neem alleen al het klimaat, het was 12 graden in New York toen we vertrokken en 30 graden toen we drie uur laten aankwamen in Dallas. In eerste instantie dachten we dat we overal wel konden komen met de subway, maar gelukkig werd ons van te voren verteld dat er maar twee vervoersmogelijkheden zijn rond Dallas: de auto of ‘the truck’. Toen we in onze huurauto wegreden van het vliegveld viel ons dan ook het landschap op dat compleet bestaat uit wegen. In plaats van weilanden zie je kilometers lang bedrijventerrein met de ene fastfood keten na de ander, alsof auto rijden en eten het enige is wat de Texanen doen. Waar New York de lucht in gaat met wolkenkrabbers om de vele mensen en bedrijven te huisvesten, gaat Dallas de lucht om alle auto’s te kunnen verplaatsen. We reden al gauw op de High Five Interchange een viaduct van vijf verdiepingen, ongeveer zo hoog als een gebouw van twaalf etages. Overal werd aan de weg gewerkt en werden er nieuwe wegen, kruispunten en viaducten gebouwd, dat alles voor een stad met maar 1.2 miljoen inwoners…
We hoefden pas de volgende dag te spelen en reden daarom meteen door naar Fort Worth, de stad waar het wilde westen begint. Op zoek naar cowboys kwamen we aan in de Stockyards, een historische wijk waar je nog volop saloons, honky-tonks en rodeo shows kunt vinden. We dronken een Lone Star biertje van twee dollar in de bar ‘Filthy McNasty’ waar het die avond Ladies Night was. Er speelde een country band en de mensen zwierden over de vloer in cowboylaarzen. Texanen staan bekend om hun ‘Texas Pride’ en ik moet zeggen dat ik streng religieuze mensen had verwacht die wat afkeurend naar ons, ongehuwde niet-Texanen, zouden kijken, maar iedereen was ontzettend vriendelijk en geïnteresseerd. Dat was wennen want als een New Yorker je vraagt hoe het met je gaat, loopt hij al door voordat je antwoord kunt geven en als iemand je te hulp schiet is de kans ‘fifty-fifty’ dat ze je daarna om geld vragen. In New York worden geen misstappen getolereerd, wacht je 5 seconden te lang voor een stoplicht dan krijg je ervan langs. In Texas wacht iedereen rustig tot je klaar bent om te gaan en daarom voelt het na drie dagen Texas alsof ik een week op zon vakantie ben geweest. Niet op het strand, maar heerlijk in de Texaanse zon, uitgestrekt in de bijrijdersstoel, in de file…
Toch ruil ik New York niet in want Texas heeft countrymuziek en New York heeft jazz en vanavond speelt Johnny O’Neal in Smalls en Seamus Blake in the Village Vanguard.