Een paar jaar geleden deed ik mee aan een onderzoek van het NYU Voice Center. Ze hadden professionele zangers nodig met een gezonde en getrainde stem en een vriendin had mijn naam doorgegeven. Ik had geen flauw idee wat het onderzoek inhield en toen ik op het Voice Center aankwam, moest ik al mijn kleren uitrekken, mijn sieraden af doen en kreeg ik een groen papieren pak aan. Ik werd naar een kamer gebracht en horizontaal in een MRI-scan geschoven waarin ik een half uur lang zangoefeningen moest doen en liedjes moest zingen. Het enige wat ik mee de scan in kreeg was snoer met een alarmknop voor als ik het plotseling niet meer zag zitten. Daar lag ik dan in een smalle cocon, met in de kamer naast mij een groep vreemde dokters die me van top tot teen uitlichtten. Het was een raar idee dat al die mensen daar naar mijn kloppende hart, mijn in- en uitademende longen en vibrerende stembanden zaten te kijken. Dit was de eerste keer voor mij in een MRI-scan en ik weet nu in ieder geval zeker dat ik geen claustrofobische gevoelens heb. Integendeel, ik vond het leuk om daar in die scan een beetje te zingen met het gevoel dat ik aan een vooruitstrevend onderzoek meedeed. Na afloop was ik trots dat ik het, als enige van de proefdieren, een half uur zonder in paniek te raken had uitgehouden in de scan en als bedankje kreeg ik een cd-rom mee met een filmpje van mijn met röntgenstralen doorgelichte lichaam met heerlijk soepel trillende stembanden.
Deze winter kreeg ik last van mijn stem en zoals het een zangeres betaamd schoot ik meteen in paniek. Iemand moest gauw naar mijn stembanden kijken en wie beter dan dokter Amin van het NYU Voice Center. Vorige week had ik een afspraak. Als je hier in Amerika naar de dokter gaat krijg je meteen allemaal extra irrelevante onderzoeken. Het is niet mogelijk om gewoon even tien minuten iemand met een cameraatje naar je stembanden te laten kijken om te zien of alles goed zit. Eerst moet je een boekwerk aan formulieren invullen, dan wordt je bloeddruk opgemeten, je wordt gewogen, je lengte wordt opgemeten, je dieet wordt genoteerd en ik werd naar een logopedist gestuurd die mij totaal overbodige oefeningen liet doen. Daarna laten ze je hier in Amerika minstens een uur wachten op de persoon waarvoor je eigenlijk bent gekomen, in dit geval de arts die naar mijn stembanden zou kijken. In Nederland heb ik dit onderzoek wel eens eerder gedaan, ze gaan met een camera in de vorm van een smalle buis je mond in en projecteren wat ze filmen op een televisie scherm. Dit doet helemaal geen pijn het is alleen een beetje ongemakkelijk omdat je soms moet kokhalzen, maar voordat ik het doorhad had de assistent met een spray mijn hele keel verdoofd wat veel onprettiger aanvoelde. Hoe dan ook, de arts zag binnen twee minuten dat alles er helemaal gezond uitzag en uiteindelijk stond ik toch binnen twee uur weer buiten met een rekening van $3000,00 (ja, echt waar!) die ik gelukkig meteen kon doorsturen naar mijn verzekering.
De artsen hadden me herkend van het MRI-onderzoek en hebben het filmpje van mijn stembanden doorgestuurd zodat ik het thuis kon bekijken. Trots als ik was stuurde ik het meteen door naar mijn vriend, familie en vriendinnen maar blijkbaar zagen zij de schoonheid van mijn perfect werkende stembanden, stemplooien, trachea, epiglottis, bekerkraakbeentjes etc. niet helemaal in, want de algemene reactie was “gadver!”