JazzFlits 23/11/2014
In een ander leven had ik best biologie willen studeren. Een paar jaar geleden zag ik een aflevering van Zomergasten met Maarten ‘t Hart en zijn studie naar het gedrag van stekelbaarsjes leek me zowel interessant als uitermate ontspannend. Het paringsgedrag van stekelbaars is ronduit boeiend, het mannetje krijgt een rode buik als het broedtijd is, en de vrouwelijke stekelbaars heeft het goed voor elkaar; het mannetje neemt de gehele verzorging van de eitjes voor zijn rekening. Wat is er nou mooier dan de wonderen in de wereld te bestuderen?
Het beste wat je als muzikant kunt doen is deze wonderen bezingen en je publiek vertellen dat ze bestaan. Oliver’s Cinema, een project van Eric Vloeimans, verkondigd de bijzonderheden in het leven van mosselen. Mosselen, en vrijwel alle tweekleppige schelpdieren, bedrijven de liefde zonder elkaar aan te raken. Het stuk L’Amour des Moules geschreven door Tuur Florizoone is een ode aan de mosselen. Eigenlijk zou je denken dat het een heel verdrietig stuk zou moeten zijn over mosselen die elkaar niet aanraken, maar het stuk heeft juist iets romantisch. Ik neem daarom maar aan dat Florizoone voornamelijk geïnspireerd werd door het beeld van een lekker mosselpannetje bij kaarslicht.
Ik hoorde L’Amour des Moules op een maandag avond in de Blue Note in New York waar Oliver’s Cinema een concert gaf. De band bestaat uit Tuur Florizoone op accordeon, Eric Vloeimans op trompet en Jorg Brinkmann op cello. Het was een vreemde gewaarwording om dit trio in de Blue Note te horen, alsof je pepernoten eet in Central Park. Het is lekker maar toch niet helemaal op zijn plaats. De combinatie van klassieke en geïmproviseerde muziek hoor je niet vaak in New Yorkse jazzclubs. Maar voor veel Amerikanen met Europese ‘roots’ is de muziek herkenbaar en soms zelfs pure nostalgie. Ik krijg in ieder geval flashbacks naar vroegere vakanties in Frankrijk en lange wandelingen aan de Nederlandse kust.
De muziek is prachtig en sfeervol, een opeenstapeling van melodieën en ritmes die perfect in elkaar vallen. Door het karakter van de instrumenten neigt het soms wat eentonig te worden, maar het leuke is dat de instrumenten ook als percussie worden gebruikt. De cellist creëert een variatie aan klanken door te strijken en te plukken. Oliver’s Cinema is maar een avond in New York, ze komen net uit Chicago en de tour wordt de volgende dag voortgezet in Buffalo op de grens van Canada.
Natuurlijk zijn er veel Nederlanders naar het concert komen luisteren en na afloop neem ik een groepje mee naar Mezzrow waar Kirk Lightsey en Santi Debriano een duo set spelen. Later op de avond, in de overvolle subway naar huis, zit ik naast een vrouw die als een gek een bak noten naar binnen probeert te werken. Ik ben moe en kan geen geluid en geen enkele prikkel meer verdragen. Ik telde zonet nog tien mensen die op straat lagen te slapen en op de heenweg liep er een huilende vrouw door de subway te smeken om geld. Af en toe wordt New York me echt te veel. Ik zou nu alles geven om een dag lang naar een aquarium vol stekelbaarsjes te kunnen kijken…