Jazz Flits February 2015
In 2005 ging ik met mijn moeder naar een concert van de zangeres en pianiste Dena DeRose in de Oosterpoort in Groningen. Ik vond het verschrikkelijk, haar stijl sprak me niet aan, té Amerikaans… Precies vier jaar later zag ik haar weer in de Oosterpoort en stond ik helemaal versteld van haar beheersing en muzikaliteit. Gisteren speelde ze in New York, in de jazzclub Birdland en ik heb van het concert genoten zoals van een vakantie in Frankrijk, het is altijd goed.
Smaak kan veranderen, maar in sommige dingen moet je groeien. Zoals een boek waar je twee jaar geleden niet doorheen kwam en die je nu in een week uitleest. Het eerste concert van Dena vond ik verschrikkelijk, vier jaar later pas zag ik er de waarde van in en nu luister ik kritisch en probeer ik haarfijn te horen wat ze doet. Je muzikale gehoor kan in tien jaar tijd een enorme ontwikkeling doormaken. Carmen McRae vond ik vroeger onuitstaanbaar, maar nu spreekt ze me meer aan dan iedere andere zangeres die ooit heeft geleefd.
Dena DeRose heeft persoonlijk een grote bijdrage geleverd aan het feit dat ik nu zo kritisch naar haar luister, want ik heb intensief bij haar gestudeerd. Eerst in Groningen toen ze nog ze deel uit maakte van het New York Comes To Groningen programma en daarna ben ik een jaar naar Oostenrijk gegaan waar ze lesgaf aan de kunst universiteit in Graz.
Vanaf het moment dat ik haar ontmoette gaf ze me het gevoel dat ik potentie had, en als ik hard zou werken dan zou ik er komen. Ik wilde kunnen wat zij kan, dus ik deed blindelings alles wat ze me opdroeg. Als ik arpeggio’s en toonladders over de akkoorden van een stuk moest zingen, deed ik dat zonder er op dat moment het nut van in te zien. Ze gaf me boeiende opdrachten waarop ik me helemaal rot studeerde en leerde eindelijk de discipline die nodig is om ergens goed in te worden. In de weekenden, wanneer de school dicht was, gaf ze me de sleutel van haar kamer zodat ik het hele weekend op haar vleugel kon studeren. Ze was best streng hoor, ik ben studenten van Dena tegen gekomen die haar niet uit konden staan en die haar omschreven als een kwaadaardige heks terwijl ze in mijn ogen de goede fee was. Dit toont in ieder geval aan hoe belangrijk het is om een docent te vinden die goed bij je past. Ik zie Dena nog steeds als mijn muzikale mentor, ze heeft als het ware de fundering gelegd waarop ik mij verder ben gaan ontwikkelen. Haar lessen kleuren nog steeds de manier waarop ik studeer en hoe ik naar muziek luister.
Dena gaf het concert in Birdland ter promotie van haar nieuwste cd ‘We won’t forget you…’ een hommage aan Shirley Horn, haar grootste inspiratie. Ik verwacht niet dat ik ooit in staat zal zijn een deugdelijke muzikale ode aan een van mijn idolen te brengen, dus ter afsluiting van deze column trek ik een fles wijn open en proost ik, …op Dena DeRose!