Jazzflits, 26 Januari 2015
Voorafgaand aan het jaar 2015 was ik zo iemand die altijd haar afspraken en plannen in haar hoofd opsloeg. Ik heb een goed geheugen dat me vrijwel nooit in de steek laat dus waarom zou ik een agenda nodig hebben? Totdat ik vlak voor het nieuwe jaar bedacht dat de ruimte die ik nodig heb in mijn hersenen om al die afspraken op te slaan, niet meer beschikbaar is voor andere dingen die ik zou moeten of willen onthouden. In het geval dat hersenen zo werken, heb ik daarom het zekere voor het onzekere genomen en een agenda aan geschaft. Een mooie fel rode, want het oog wil ook wat.
Al merk ik weinig verbetering in de capaciteit van mijn hersenen, sinds de aanschaf van een agenda is het aantal afspraken en opdrachten opvallend toegenomen. Nu kan het zo zijn dat het universum zich onprettig voelt bij het idee van een lege agenda en daarom als een magneet werk aantrekt om die agenda te vullen, maar een andere optie is dat ik het leven als muzikant in New York onder de knie begin te krijgen. Hoe dan ook, ik wil deze ontwikkeling niet jinxen dus laat ik erover ophouden en een kijkje geven in het werk dat ik al dan niet doe.
Leuk aan lesgeven New York zijn de verschillende nationaliteiten van mijn leerlingen. Ik ben redelijk op de hoogte van Christelijke, Joodse, Islamitische of Hindoeïstische feestdagen want ik heb leerlingen uit Tibet, Bhutan, India, Jamaica, Brazilië, Chili, Korea, Israel, Turkije en natuurlijk de VS. Via deze leerlingen krijg ik de kans om een kijkje te nemen in het leven van de rijkste New Yorkers. Ik geef bijvoorbeeld les op een Steinway vleugel in de bibliotheek van een appartement op 5th Avenue en zie in de verte het Vrijheidsbeeld, of ik kijk uit over Central Park vanaf de 11de verdieping van een gebouw tegenover het Metropolitan Museum. Op dit moment zit ik in de trein naar New Jersey waar ik elke dinsdag een uurtje lesgeef. De reiskosten alleen al zijn bijna twee keer zoveel als het bedrag dat ik normaliter voor een les vraag en de heenreis kost me twee-en-een-half uur van deur tot deur. Ik neem de subway, de trein en de taxi, ik geef een uur les en ga dan weer terug naar New York, een mooie gelegenheid dus om deze column te schrijven.
Wat optredens betreft kom ik in de meest luxueuze bars en oudste jazz clubs. Zo zing ik bijvoorbeeld regelmatig in een whisky bar in Midtown waar de hoge muren zijn bekleedt met flessen whisky en bourbon, en waar de obers via lange trappen meer dan duizend verschillende flessen kunnen bereiken. Een andere bar waar ik veel zing, brengt je terug naar de jaren ’20, de tijd van het verbod op alcohol in de VS. Via een geheime deur in de muur daal je een trap af en kom je in een live jazz bar waar Koreaans/Fusion eten wordt geserveerd.
Mijn rode agenda staat behoorlijk vol de komende maand. Nu maar hopen dat ik New York echt onder de knie heb, of wellicht kan ik het universum volgende maand nog eens lief aankijken…