Jazzflits 23 Juli 2015
Vanochtend werd ik wakker met een wijsje in mijn hoofd. Mijn ogen waren nog dicht, mijn benen lagen nog te slapen, maar in mijn hoofd stond het Kinderenvoorkinderen liedje uit 1991 al op repeat. Je schijnt een liedje uit je hoofd te krijgen door het van begin tot eind te zingen. Onder de douche deed ik meerdere pogingen, maar blijkbaar ken ik alleen het refrein en dan werkt het dus niet. Warempel verdween het wijsje meteen uit mijn hoofd na het eten van een sinaasappel (heeft iemand anders dezelfde ervaring?!).
Op het moment dat het wijsje verdween, verscheen Petra. Ik geef het nooit een naam maar voor het gemak noem ik mijn innerlijke stem vandaag even Petra. En ze is lang en dun, heeft een knotje, een brede kaaklijn en een scherpe doch gedempte stem die je niet meteen opmerkt. Ze begint zachtjes met: “Je hebt weer te lang geslapen, je begint altijd te laat met alles, jij luie lapzwans…” Ik maak ontbijt en lees een uur lang artikelen over de crisis in Europa. Petra merkt op dat ik er nul invloed op heb en dat ik dus compleet mijn tijd aan het verdoen ben. Ook tijdens het studeren heeft ze kritiek: “dit heeft helemaal geen zin” en “kan je het nu nog steeds niet? Pff, dat noemt zichzelf muzikant! Waardeloze zak aardappelen!”
Ach ja, ik ben niet de enige. Inmiddels is het welbekend dat vrijwel iedereen op de wereld zo’n innerlijke kwelgeest in het hoofd heeft zitten. En dan heb ik mazzel dat ik Nederlands ben, zo’n stemmetje in het Chinees of Indiaas lijkt me veel erger. Als je er zelf niet uitkomt met je innerlijke stem zijn er duizenden boeken over geschreven. Sporten werkt voor mij het best en ik heb aardig wat meditatie en yoga uitgeprobeerd, maar Petra blijkt ook te verdwijnen als ik haar laat zien dat ze ongelijk heeft.
Zo heb ik bijvoorbeeld vandaag de studio geboekt voor de cd opnames (Petra dacht dat het noooit zo ver zou komen). Ik heb het geld bij elkaar weten te sprokkelen, ookal moest ik de afgelopen maanden wat vaker bruine bonen eten en bier drinken in plaats van cocktails (Petra houdt niet van bier). Het boeken van de studio was een enorme puzzel, de jongens uit mijn droomband zijn constant op tour, maar ik heb ze bij elkaar gekregen: Glenn Zaleski op piano, Pablo Menares op bas en Ross Pederson op drums. Alle drie jonge muzikanten die ik hier in New York heb leren kennen en ik ben erg vereerd dat ze meedoen (Petra durfde te wedden dat ze nooit mee zouden werken). Op 7 en 8 oktober gaan we opnemen met studio technicus David Stoller in The Samurai Hotel Recording Studio in New York City. Mocht je de column over het uitzoeken van studio’s gelezen hebben, dit is de studio met de geweldige piano.
De muziek ligt klaar, de arrangementen zijn af en ik ben uitzinnig van opwinding, maar Petra ziet nog wel wat kinken in de kabel: “gemakzuchtige, incapabele, uien eter die je bent!”