Jazzflits Februari 2015
Naast de tijd die mijn gevulde rode agenda opneemt, spendeer ik overige uren graag aan het voorbereiden van de cd opnames. Het is inmiddels duidelijk dat iedereen dit proces heel verschillend aanpakt. Sommigen doen jaren over de voorbereidingen, alsof ze een boek schrijven, anderen reserveren een studio en zien wel hoe het verder uitpakt. Uit ervaring weet ik inmiddels dat ik iemand ben die me goed moet voorbereiden om het beste uit mezelf te halen, dit keer wil ik de nummers door en door kennen.
Op de cd komen twee liedjes die ik niet zelf geschreven heb en dat vergt een andere aanpak dan de eigen nummers. Ooit praatte ik met Peter Bernstein over het leren van standards. Als hij een stuk echt goed wil leren kennen dan bekijkt hij de originele bladmuziek: de melodie, de akkoorden, het ritme en de tekst, zoals de componist het bedoeld heeft. Van veel standards worden versies gespeeld die afwijken van het origineel. Als Miles Davis een versie heeft opgenomen met andere akkoorden, dan kan die de gangbare versie zijn die op jamsessies wordt gespeeld. De originele akkoorden kunnen dan totaal in vergetelheid raken. Een voorbeeld is Everytime We Say Goodbye van Cole Porter. De versie die over het algemeen gespeeld wordt gaat in de eerste vier maten, in de toonsoort Es, van Es majeur, naar F mineur, naar G Mineur en weer terug. Zo staat het stuk ook in het Realbook. Als je de moeite neemt om de originele versie eens te bekijken, dan kom je erachter dat de eerste vier maten van Es majeur naar C mineur gaan, wat prachtig werkt met de melodie. Als ik het stuk zo speel klinkt het als een arrangement, maar ik speel precies wat Cole Porter in 1944 heeft gecomponeerd.
Voor een nummer dat ik op mijn cd wil zetten ben ik speciaal naar de Performing Arts Library gegaan op Lincoln Center, wat opzichzelfstaand al een leuk uitstapje is. The MET Opera, The New York Philharmonic, The NYC ballet en The Juilliard School allemaal bij elkaar, je voelt de creativiteit, passie en gedrevenheid in de lucht hangen.
Als ik de bibliotheek binnenkom en bij de balie zeg dat ik op zoek ben naar de bladmuziek van de musical Pete Kelly’s Blues, wordt ik naar de bovenste verdieping gestuurd waar ik mijn jas en tas moet afgeven. Ik ga naar een balie waar ze me naar een andere balie sturen, waar ze me vervolgens naar een balie sturen waar ik een nummer krijg dat bij weer een andere balie op een computer moet verschijnen als ze de bladmuziek hebben gevonden, waarna ik het bij de balie kan inzien en fotograferen. Een beetje omslachtig dus, maar het feit alleen al dat ik deze moeite heb genomen moet toch enigszins verdieping in het stuk brengen. Ik vind een extra zinnetje dat ik nog niet kende, maar geen bijzondere verassingen in de muziek zelf, alleen de originele piano partij die ik nu instudeer. Zo zal ik dus nog een paar maanden doorgaan, van studeerkamer naar bibliotheek, en dan maar hopen dat het te horen is in het resultaat…