Jazzflits 24 maart 2014
Ik ben nu twee en een half jaar in New York en heb daarvoor een jaar in Graz in Oostenrijk gewoond. In beide steden heb ik weinig gemerkt van een Nederlandse gemeenschap of een plek waar Nederlanders bij elkaar komen. Over Amerika verspreid heb je wel wat clubs of organisaties die bijeenkomsten organiseren, maar dat zijn vaak Amerikanen die afstammen van Nederlandse kolonisten en die tijdens deze meetings het liefst op klompen lopen. Het kan iets te maken hebben met ons koloniale verleden, misschien hebben we niet zo’n sterke identiteit of passen we ons gewoon graag aan. We willen niet gezien worden als buitenlander en schamen we ons een beetje als iemand vraagt waar ons accent vandaan komt. De enige uitzondering is het WK of EK voetbal, in 2012 was The Tonic Bar op Times Square tot de nok toe gevuld met Nederlanders en in de zomer van 2010 zag je ook in Oostenrijk opvallend veel oranje op straat.
Nu ik langere tijd in Nederland woon, merk ik dat het best leuk is om af en toe Nederlanders te ontmoeten en ik mis soms een gemeenschap die elkaar helpt, gewoon omdat we dezelfde afkomst hebben. Neem bijvoorbeeld de Italianen of de Grieken. Zij leven in een hechte gemeenschap en helpen elkaar als ze op zoek zijn naar werk of een woning. Een Italiaanse vriend van mij was drie maanden op bezoek en vertelde dat de Italianen die hij ontmoette hem meteen uitnodigden bij hen thuis, hem met van alles wilden helpen en zelfs optredens voor hem regelden. Mijn Griekse vrienden kunnen zich volledig onderhouden met hun optredens in Griekse Taverna’s of op Griekse bruiloften en een Italiaanse vriendin zingt haar eindexamen concert met een Symfonisch Orkest van 50 man gesponsord door haar, zoals ze het zelf noemt, Amerikaans/Italiaanse familie.
Misschien zijn de Koreanen wel het toppunt van een hechte gemeenschap. Zij bewonen met z’n allen enorme delen van Queens en New Jersey. Vanavond ben ik door een Koreaanse vriendin gevraagd om mee te gaan naar een Koreaanse Jazz Jam sessie in Korea Town. Deze sessie is om de twee weken en iedere keer wordt het geleidt door studenten van een universiteit. Vorige keer waren alle Koreanen die aan NYU studeren aan zet en dit keer is het de beurt van de Queens College studenten.
Begrijp me niet verkeerd, je hoort me niet klagen. Ik heb mijn tweejarige studie in New York geheel te danken aan het Nederlandse Huygens Talenten fonds en zonder dat geld zou ik hier nooit geweest zijn. Ik vraag me alleen af waarom wij zo verschillen van de Grieken en de Italianen en waarom Nederlanders weinig behoefte hebben aan contact met landgenoten of een verbinding met onze cultuur. Het Nederlands/Indonesische restaurant Danku verkocht kroketten en maakten tijdens Koninginnedag verse stroopwafels, maar het is al lang failliet en het Nederlands/Deense restaurant ‘Vandaag’(tja, de combinatie begrijp ik ook niet) in East-Village heeft het niet langer dan twee jaar volgehouden.
In ieder geval wordt het voor mij vanavond Koreaanse jazz en dumplings in plaats van bitterballen…