4/17/2016
Het was weer een mooie week in New York, vol muziek. Op maandag Sullivan Fortner, met Ameen Saleem en Mavis Swan Poole in Mezzrow, op woensdag Sam Yahel met Or Bakeret en Chris Potter ook in Mezzrow, donderdag een zeldzaam duo concert van Madeleine Peyroux en Sam Yahel in een kleine bar in Brooklyn en gister het trio der trios in de Jazz Gallery: Peter Bernstein, Larry Goldings en Bill Stewart.
Sam Yahel staat hoog in mijn lijst van favoriete pianisten en ook al woont hij gewoon in New York, je kunt hem niet vaak live zien. Misschien komt het omdat hij een baby heeft, misschien focust hij zich op het lesgeven want daar is hij een heuze meester in. Hij speelt al lange tijd net Madeleine Peyroux en op donderdag zouden ze samen een concert geven in Brooklyn.
Ik moet zeggen dat ik nooit een erg hoge pet op had van Madeleine Peyroux. Ik heb haar eens in de Groninger Oosterpoort gezien en had net zo goed een CD op kunnen zetten, was het saaiste concert dat ik ooit heb gezien. Ik heb haar ook eens gezien in Smalls toen ze een liedje mee zong met Sam Yahel’s band en kreeg toen de indruk dat ze geen flauw idee had van wat ze deed.
Een duo concert in een klein kroegje zou mijn beeld van haar wellicht kunnen veranderen dus
sleepte ik mijzelf daarom naar Brooklyn, samen met een vriendin die Madeleine Peyroux alleen kende van de playlist die ze thuis op Pandora afspeelt als ze iets ‘jazzy’s’ wil luisteren. Het concert was in Bar Lunatico, een kleine wijnbar in Bed-Stuy. De eigenaren zijn zelf muzikant en na jaren van toeren en optreden in ontelbare bars en clubs zeggen ze precies te weten wat de ‘perfect hang’ moet zijn. Goede muziek, lekkere wijn, ultieme kaasplankjes en olijven waar ik hier in New York zo vaak naar verlang.
Het optreden van Madeleine Peyroux was amper gepromoot, alleen door de bar zelf en dat was maar goed ook want het zat stampvol toen we een kwartier voor aanvang binnen kwamen en nog net twee stoeltjes konden bemachtigen. Zoals het een wereldster betaamt kwam Madeleine een half uur te laat binnen. Ze zag eruit alsof ze net uit bed was maar had nog de moeite genomen om een rode stropdas om te doen om haar nogal onflatteuze zwarte rib broek en zwarte t-shirt wat op te leuken. Deze plek in Brooklyn leek stukken beter bij haar te passen dan de grote concert zalen. Ze was totaal op haar gemak, en ze zong rauw en zonder beperkingen. Ze zong vooral blues en meer dan ooit hoorde je de invloed van Billie Holiday en Bessie Smith. Ze deed ook een paar van haar ‘signature songs’ zoals Careless Love en La Vie En Rose. Overigens werd letterlijk elk nummer aan Bernie Sanders opgedragen wat het publiek elke keer weer deed juichen.
Mijn Amerikaanse vriendin was een beetje teleurgesteld want aan niets was te zien dat Madeleine Peyroux een beroemde zangeres is. Ik daarentegen, als Nederlandse, waardeerde Madeleine’s echte en menselijke kant. “Wat fijn”, dacht ik, “ze is zo gewoon gebleven”. En vanaf nu heeft Madeleine Peyroux mijn respect gewonnen.