JazzFlits nr. 203, 09/09/2013
In het leven kom je veel dingen tegen waar je van gaat houden. Die liefde kan seconden, minuten, uren, dagen, weken of jaren duren. Soms is liefde die je overvalt, waarvan je stijl achterover slaat. Gepassioneerde liefde, alledaagse liefde, verlammende liefde of liefde waarvan je nooit echt weet of het liefde is.
Muziek is mijn medicijn, mijn manier om met het leven om te gaan en dingen te verwerken. Soms helpt het om iets te schrijven, soms om iets te zingen en soms wil ik gewoon luisteren. Iets schrijven kan magisch werken, een tekst, liedtekst of melodie kan precies zeggen wat je niet kunt uitspreken. Het is geweldig als het lukt, als je al dat gevoel in een liedje kan stoppen. Alsof je het zorgvuldig opbergt in een doosje, al die emotie naast je neer kunt leggen en er naar kunt kijken alsof het niet van jou is. Maar als je twee uur achter je piano zit zonder ook maar een noot of woord over te brengen op papier, dan is dat pure frustratie. Het gevoel alsof je onrecht is aangedaan maar je weet dat je er niks aan kunt doen.
Hetzelfde geldt voor zingen, als ik zing kan alles op zijn plaats vallen, dan voel ik me voldaan en hoef ik niets anders te doen dan dat. Maar als ik zing en mijn stem is moe, of de kamer waarin ik zing dempt elke vibratie, dan is dat het meest frustrerende gevoel dat er is, dan lig ik het liefst in bed wachtend op een nieuwe dag.
Maar gelukkig hoef ik het niet altijd zelf te doen, er is altijd wel iemand die het al voor mij op papier heeft gezet of gezongen heeft. Ik weet inmiddels precies welk medicijn ik kan voorschrijven om mijzelf op te laden, te troosten of zelfs te genezen. Voor een neerslachtige maar toch gelukzalige toestand waarin ik langzaam wil wegkwijnen in zelfmedelijden luister ik naar het album ‘Blue’ van Joni Mitchell. Voor een neerslachtige bui waaruit ik langzaam omhoog wil kruipen luister ik naar “Inside Betty Carter” van Betty Carter. Als die neerslachtige bui omgezet moet worden energie draaien Ella Fitzgerald en Blossom Dearie moeiteloos die knop om. Op dit moment moet mijn nieuwe appartement (ja, het is gelukt!) mijn thuis worden en wie zijn er nou beter in ‘housewarming’ dan Billie Holiday en Lester Young?!
Soms komt liefde uit het niets en is het er zomaar, precies op het goede moment. Het maakt je beter, zoals een kusje op een wond. Soms kies je het zelf zorgvuldig uit omdat je precies weet wat je nodig hebt.
De volgende zin van Ronald Giphart schreef ik jaren geleden op in een van mijn notitieboekjes:
“Dat je een boek leest en dat je daar helemaal vol van bent en dat je het boek voortdurend bij je wilt hebben, dat je over het boek wilt vertellen en opscheppen, dat het boek er altijd en alleen voor jou is en dat louter de gedachte aan het boek je een verzadigd gevoel geeft – dat is liefde.”