Jazzflits 10 Maart 2014
Het was laat en toen ik door de poortjes van het subway station ging hoorde ik mijn trein al aankomen. Ik zette een sprint in en glipte nog net door de dichtgaande deuren. De wagon was vrijwel leeg en dat betekend niets goeds op dat tijdstip. Ik keek om me heen en zag de reden waarom iedereen in de volgende wagon opgepropt tegen elkaar aanstond. Een man in een met poep besmeurde broek lag languit op een van de banken te snurken, de geur was ondraaglijk en ik ging zo ver mogelijk van hem afstaan met mijn neus dichtgeknepen en rende op het volgende station naar een andere wagon waar ik kon ademhalen.
Het is echt ongelooflijk wat ik in tweeënhalfjaar in de subway ben tegen gekomen. Elke nacht zit er wel weer iemand in de trein die iedereen de wagon uitjaagt. Die om zich heen schreeuwt, van top tot teen onder de schurft zit, of ontzettend stinkt. Iedereen in de wagon knijpt zijn ogen of neus dicht en doet net alsof die persoon niet bestaat. Het is moeilijk om deze mensen nog als mensen te zien, maar je vraagt je wel af wat iemand heeft meegemaakt en hoe de komende dagen er voor hem uitzien…
Laatst ontdekte ik een blog over de inwoners van New York. De maker fotografeert mensen en zet ze op zijn website met een bijgaande quote of kort verhaal, ontzettend lachwekkend, ontroerend, absurd of inspirerend. Alle mensen zijn inwoners van New York City en inmiddels heeft de blog zo’n 4 miljoen volgers. Het is een heel simpel idee, maar ontzettend sterk. De quote of het verhaaltje onder de foto brengt de persoon tot leven en geeft een heel ander beeld van diegene dan je in eerste instantie verwacht. Soms komen er mensen voorbij die je herkent, misschien iemand waarmee je hebt gewerkt of gestudeerd of iemand die je vaker in de subway bent tegengekomen. Ik scroll door de foto’s op de website en herken iemand die ik toevallig twee dagen geleden in de subway zag zitten. Hij viel op want hij ziet eruit als een totaal normale jongen maar draagt hakken en hij heeft een wandelstok in zijn hand. Op de foto draagt hij dezelfde outfit: “Why do you need a cane?” “ I only need it when I’m wearing these shoes.” Naast de foto van de jongen met hakschoenen zie ik een foto van een zwarte, nors kijkende, macho man met een zonnebril op, een oranje leren jas aan en daaronder een pak: “He gave me this suit for free, this jacket for ten dollars and these shoes for ten dollars.”“Who did?”“God!”
In een grote stad als New York zijn mensen vaak erg op zichzelf gericht en deze blog brengt ze iets dichter bij elkaar. Op de website www.humansofnewyork.com, zie je precies waarom het zo geweldig is om in New York te wonen. Ik ben hier voor de mensen, maar natuurlijk ook voor de muziek en daarom stap ik zo weer de subway in en ga downtown naar de Ear-inn waar de EarRegulars hun wekelijkse underground trad jazz set spelen en daarna door naar Smalls voor Johnny O’Neal. Fijne dag!