Na drie weken in Nederland ben ik terug in New York. Elke keer weer verbaasd het tempo van deze stad me en moet ik wennen aan de veranderingen. Waar Nederland na een jaar, voor mijn gevoel, hetzelfde is gebleven, moet ik in New York de tijd inhalen en opnieuw opstartten. In een week tijd kan je hier een sollicitatie brief schrijven, uitgenodigd worden voor een gesprek en de volgende dag beginnen, maar je kunt ook alles kwijt zijn. Je krijgt ontzettend veel kansen en uitdagingen maar je moet ze meteen pakken anders is iemand anders je voor.
Nu ik dit schrijf is New York zich met man en macht aan het voorbereiden op de Superbowl, de American Football finale in New Jersey waardoor de hele stad op z’n kop staat. Vijf dagen van te voren begint het openbaar vervoer al met het inzetten van extra bussen en treinen om mensen naar pre-Super Bowl parties te vervoeren. Rond een uur of 6 kijkt iedereen naar de Armed Forces Color Guard en Renee Fleming die het volkslied zingt.
Naast de Super Bowl waren de GRAMMY’s, die afgelopen week in LA plaatsvonden, onderwerp van gesprek. Dit jaar wonnen in het jazz genre oa. Terry Lyne Carrington, Wayne Shorter en Gregory Porter. Als je een GRAMMY wint, ben je ‘binnen’. Vanaf dat moment wordt de titel standaard aan je naam toegevoegd, zoals een ridderlijke titel in Engeland. Grammy Award winner Gregory Porter zong elke donderdag in Smoke jazzclub toen ik in New York arriveerde. Er was geen entree prijs alleen een minimum van twee drankjes. Na een jaar hing er een poster dat Gregory Porter tijdelijk door een andere zanger vervangen zou worden. Die poster heeft er anderhalf jaar gehangen, maar Gregory is niet meer terug gekomen, inmiddels is hij vaker in Londen of Parijs te horen dan in New York.
Iemand die ook nog maar af en toe in New York te zien is, is Grammy award winner Esperanza Spalding. Ik heb haar drie keer gezien, als bassiste in Tom Harrell’s band, met haar Radio Society show in Webster Hall en vlak voor de kerst speelde ze met haar Chamber Society band in de Village Vanguard. De komende maanden is ze een keer te zien in New York met Joe Lovano en Jack DeJonette, prijzen beginnen bij 50 dollar per kaartje.
Zelfs als je alleen maar genomineerd wordt voor een GRAMMY maar niet wint, kan je dat hier als titel gebruiken. Grammy nominee Cecile McLorin Salvant gaat als een speer sinds ze de Thelonious Monk Award heeft gewonnen. Vlak na de competitie kwam ze naar New York en kon je haar overal zien spelen. Al heel snel werd ze bekender, haar foto hing in elk subway station om Lincoln Center te promoten en ze is net uitgeroepen tot Face of Jazz 2014.
Af en toe zie je hier artiesten opkomen, ze spelen meer en meer en dan plotseling zijn ze van de New Yorkse bodem verdwenen. Ze wonen er nog wel, maar zijn toch vooral in Europa te vinden want daar verdienen ze hun geld. Tja, dat is New York: If you can make it there, you can make it anywhere.