8 Maart 2015
Er gaat een koude rilling door mij heen als ik denk aan mijn eerste echte fotoshoot van een paar jaar geleden. Via via had ik een fotograaf gevonden en het leek hem een goed idee om op een maandag ochtend om 8 uur in Soho af te spreken want dan is het licht goed. Ik stond die ochtend om 6 uur op om er nog het beste van te maken en stond om 8 uur in Soho te poseren tussen humeurige voetgangers op weg naar kantoor. Ik sta zelf amper voor 9 uur op en ik wist gewoon niet waar ik om 8 uur ’s ochtend het fotomodel in mij vandaan moest halen. Ik had verdomd veel moeite om mezelf te ontspannen, mijn glimlach trilde op mijn lippen en ik was zo stijf als een lantaarnpaal. Na een uur zwoegen zat het erop en de rest van de week wachtte ik vol hoop op het resultaat. Toen belde de fotograaf met slecht nieuws, zijn computer was gecrasht en we moesten de hele shoot nog een keer over doen. Of ik morgen ochtend om 8 uur in de West-Village kon zijn. Hoe erg het ook was om alles nog eens over te moeten doen, ik denk dat die computer crash mijn redding is geweest. Het is een stuk rustiger in de West-Village dan in Soho op dat tijdstip en dat verklaard waarom de tweede shoot een klein beetje beter ging en iets minder ongemakkelijk was.
Na deze ervaring wilde ik het dit keer beter doen, niet op straat maar in een studio zonder meekijkers en er moest iemand zijn die mijn haar en make up zou doen. Dus ik vond een geweldige fotograaf met een studio in Brooklyn en een echte make-up artist die mij zou veranderen in de persoon die ik eigenlijk ben.
De fotoshoot was twee weken geleden en nog steeds ben ik niet helemaal 
neergedaald van mijn glamoureuze voetstuk. Wat een ervaring! Vanaf het moment dat ik binnenkwam hoefde ik niets meer te doen. De visagist maakte mij perfect en de fotograaf vertelde mij precies wat ik moest doen: kijk hier, kijk daar, draai die kant op, doe je handen in je haar etcetera. Ondertussen draaiden we wat nummers van mijn album zodat hij een beeld kreeg bij de muziek en na een paar uur waren er 1200 foto’s geschoten waaruit ik kon kiezen.
Het feit dat ik na de fotoshoot gewoon weer terug moest naar mijn mini-appartementje viel me zwaar. Ik hoorde nu thuis in een penthouse in Manhattan en kon me niet voorstellen dat ik ooit weer zou kunnen aarden aan de andere kant van de brug in Queens.
Maarja, zo snel als ik gewend was aan mijzelf als glamour queen, zo snel ook was ik weer die persoon die sommige ochtenden tegen zichzelf zegt: “als je nu geen make-up op doet, hoef je het er vanavond ook niet af te halen”. Maar aanstekelijk is het wel, met een beetje moeite zou ik er altijd zo uit kunnen zien… Pfoe, wat een fotoshoot wel niet met je doet! (Ter illustratie heb ik mijn meest glamoureuze shot bijgevoegd.)