JazzFlits nr. 208, 02/12/2013
Toen ik mijn eerste jaar in New York doorbracht ging ik minstens een keer in de week naar een concert. Ik hield nauwkeurig bij wie er speelde en wat er te doen was. Tegenwoordig gaan veel dingen aan me voorbij en heb ik het te druk met werken en studeren. Deze week wilde ik anders aanpakken en ik besloot ertussenuit te gaan, een dag weg in eigen stad.
Ik begin in Central Park, waar ik een vriendin ontmoet voor een ochtend wandeling. Het is een gewoonte geworden om bij de Two Little Red Hens bakkerij een red velvet cupcake te eten. Een rode, zijdezachte cupcake met de specialiteit van de bakkerij: de luchtige cream cheese frosting (onder kenners bekend als the stuff that dreams are made of), genuttigd op het bankje “For Kathy” in het park. We lopen terug via de hotdog en appel cider kraampjes langs de net geopende ijsbaan, vergezeld door een verwarde vrouw die beweerd dat New Yorkers niet in staat zijn te lachen. “I see people having a good time, but they’re never New Yorkers”. Op 5th avenue stoppen de limousines af en aan voor het Plaza hotel. Vrouwen in lange jurken met diamanten aan hun vingers stappen uit en de portiers sjouwen hun Louis Vuiton koffers de trappen op. Mijn vriendin moet naar haar werk en voordat ze de subway in loopt, geeft ze een dollar aan een vrouw die in een deken gewikkeld op de stoep ligt. Ik loop door naar Moma, met mijn studentenkaart kan ik nog steeds gratis naar binnen. Er is een tentoonstelling van Amerikaanse moderne kunst en er zijn veel Edward Hoppers te zien, mijn favoriet. Inmiddels heb ik alweer trek gekregen en omdat ik heb besloten het ervan vandaag te nemen, ga naar een broodjeszaak in East Village, een Vietnamese tent waar ze de beste Bánh Mì van NY verkopen. Met het broodje in mijn hand loop ik naar de West Village voor de early bird jamsessie in Smalls. Ik kan nog net een liedje zingen voordat ik naar de Village Vanguard moet, waar ik die avond op de gastenlijst sta. Deze week spelen Peter Bernstein, Larry Goldings en Bill Stewart, dit trio is uitgeroepen door de NY Times als beste Hammond trio van het decennium en dat is niet overdreven. Alles is opgenomen door de radiozender WBGO en is terug te zien op YouTube*. Na twee geweldige sets is mijn energie op en besluit ik naar huis te gaan. Op het West 4th street station is het druk, een man en een vrouw schreeuwen de meest nare dingen naar elkaar en een drummer en saxofonist verderop maken alleen maar herrie. Ik neem de A train en stap op een rustiger station uit om op mijn trein naar huis te wachten. Na een paar minuten hoor ik hem vanaf de andere kant van het perron: de meneer met de gitaar! Zijn troostende tenor stem galmt door het station en ik haast me naar hem toe om nog net het einde van Fields of Gold te horen. De trein komt, ik geef de meneer een dollar en hij zwaait naar me als ik wegrijd…
Zomaar een perfecte woensdag in eigen stad, een stad die ik te vaak voor lief neem.
* De link naar de registratie van het concert in de Village Vanguard: http://www.youtube.com/watch?v=c8A0V60teBI