Het eerste debat tussen twee presidentskandidaten werd nog nooit zo goed bekeken als het debat van afgelopen maandag tussen Clinton en Trump. Echt gedebatteerd werd er niet, maar het was erg vermakelijk om naar te kijken. Om inhoud gaat het dit keer niet, beide kandidaten zijn zo onpopulair bij de Amerikanen dat het vooral draait om op wie je sowieso niet gaat stemmen. De hashtags #neverhillary of #nevertrump zijn erg geliefd en iedereen die ik ernaar vraag heeft het over ‘the lesser of two evils’.
Ik zat tijdens het debat in de trein van New Jersey naar New York en probeerde net als mijn naaste reizigers het debat op mijn telefoon te bekijken. Mijn vriend was echter naar een heuse ‘watch party’ gegaan in het Apollo Theater in Harlem. Het zat er propvol en iedereen juichte en joelde alsof ze naar de Superbowl keken. Toen Trump werd gevraagd hoe hij de kloof in het land tussen blanke en zwarte mensen wil verkleinen viel de zaal stil en na zijn antwoord “African Americans and Hispanics are living in hell. You walk down the street and you get shot” werd er luid gejoeld en gelachen. Trump geeft een niet goed werkende microfoon de schuld van zijn slechte optreden en Hillary werd al gauw als winnaar verkozen, maar de peilingen laten nog steeds een verbijsterende nek-aan-nek race zien.
Afgelopen week ben ik naar een concert geweest van het Bill Charlap trio met Peter Washington en Kenny Washington in de Village Vanguard. Ik kom niet regelmatig in de Village Vanguard want de prijzen van kaartjes zijn in de afgelopen tijd met zo’n 10 dollar gestegen, maar Bill Charlap is het absoluut waard. Zijn pianospel is niet van deze wereld. Het zit ‘m in de manier waarop hij de toetsen aanslaat, met zoveel beheersing en gevoel en met een doelgerichte en vederlichte intentie. Ik zat dicht bij de piano en probeerde te ontdekken hoe hij het doet, maar ik vermoed dat het een haast telepatische band moet zijn tussen de pianist en het instrument die mij en vele anderen te boven gaat. Vooral de ballad When We Were Young was adembenemend met prachtige voicings en een gevoelige bassolo van Peter Washington. Als Peter Washington soleert kijk ik overigens liever naar de grond want zijn stoïcijnse blik lijkt zo weinig gemeen te hebben met zijn melodieuze en fijnbesnaarde lijnen dat het me afleidt. Ze speelden een super snelle versie van My Shining Hour waarin het trio ultiem muzikaal meesterschap toonde en weer die bijna buitenaardse beheersing van hun instrument. Veel beter dan dit bestaat niet en in deze tijd van Donald Trump en Hillary Clinton is het goed te bedenken dat er nog altijd iedere avond muziek in een stampvolle Village Vanguard te horen is.