JazzFlits nr. 196, 08/04/2013
CHEMISTRY
“It’s an exciting thing when all the chemistry works together, and you hit upon a magical combination where the sum is more than its parts”, een quote van Kurt Rosenwinkel na het opnemen van zijn nieuwste cd ‘Star of Jupiter’. Hij heeft voor deze cd een spiksplinternieuwe band samengesteld; Aaron Parks op piano, Eric Revis op bas en Justin Faulkner, 21 jaar (!!!), drumt. Na een paar jaar in New York weet ik inmiddels dat echte ‘chemistry’ niet vanzelfsprekend is in een band met uitzonderlijke muzikanten. Afgelopen dinsdag zag ik Jonathan Blake met Mark Turner in de Jazz Standard, een geweldige band op papier maar het was een van de saaiste concerten die ik ooit heb gezien. Hoe dan ook, Kurt zegt ‘chemistry’ en ik wil hem graag geloven dus ik besluit naar de cd presentatie in de Village Vanguard te gaan. Wat er ook gebeurd, tussen mij en de Village Vanguard klikt het goed, als het concert niet leuk is, geniet ik toch altijd nog van de bijzondere sfeer die in deze oudste club van New York hangt.
De band begint met het stuk ‘Something Sometime’ gevolgd door ‘Welcome Home’ en ‘Shifting Design’. Ik noem ze alle drie in een zin omdat ik ze op elkaar vind lijken en ze in mijn hoofd meteen zijn versmolten als een lang nummer. Wellicht was Kurt het met me eens want na die drie nummers noemt hij ze gauw op alsof hij ook dacht: ‘let’s get these over with.’ Ik begin een beetje om me heen te kijken en blader het programmaboekje nog eens door. Maar dan maakt Aaron Parks me wakker en begint een hemels piano intro. Een 6/8 groove doet me denken aan een heel andere genre muziek, maar als Kurt de melodie begint te spelen begrijp ik weer waarom we in de Village Vanguard zitten. Met zijn beroemde sound, virtuoze techniek en overtuigingskracht weet hij precies de goede noot te raken. Ik heb mijn notitieblokje meegenomen en schrijf: “Ik zie Kurt met engeltjesvleugels over wolken springen.” Na afloop noemt hij de titel: ‘Heavenly bodies’, het had niet passender gekund. Langzaam beland ik weer met beide benen op de grond, maar ik heb de chemie gevonden! Ze spelen ‘Homage A’Mitch’, een ode aan bebop en aan Mitch Borden die in de jaren ’90 de jazzclub Smalls opende. De band sluit af met ‘Under it All’ en ‘Turns’. Ze brachten me niet meer naar de hemel, maar mijn avond was toch al geslaagd. De liedjes op deze cd zijn melodisch niet zo sterk, maar de band had een muzikale klik en dan kan er weinig mis gaan.
In de subway terug naar huis, droom ik weer weg. Na al die jaren keihard studeren besluit ik het anders aan te pakken. Als ik thuiskom ga ik mediteren, balanceren, een worden met de natuur, misschien praat ik wel met een boom ofzo… In ieder geval word ik een en al ‘chemistry’ en mijn publiek verkeert in constante extase. Vrede op aarde, want ik breng mijn ‘chemistry’ over op anderen en alles en iedereen leefde nog lang en gelukkig!