JazzFlits 11/03/2014
In mijn vorige column noemde ik The Blue Note een jazz club voor toeristen en rijke New Yorkers. Maar ik spreek mezelf wel wat tegen nu ik er deze week, als niet toerist en niet rijke New Yorker, twee keer ben geweest. Zondag kwam ik er voor Cassandra Wilson en maandag voor onze eigen Eric Vloeimans. Laat ik deze concerten op chronologische volgorde bespreken, over Eric Vloeimans en Oliver’s Cinema heb ik het een andere keer.
Ik ben altijd erg onder de indruk geweest van de cd’s van Cassandra Wilson en wilde haar nu wel een keer live zien. Ze speelt met een vaste band bestaande uit Lonnie Plaxico op bas, John Davis op drums, Jon Cowherd op piano, Brandon Ross op gitaar en Gregoire Maret op de mondharmonica. De band opent met een instrumentaal nummer, waarna Cassandra Wilson een grande entree maakt. Ze zingt deze avond muziek van haar in 1993 opgenomen album “Blue Light ‘Til Dawn”. Althans zo kondigt ze het zelf aan, ze wijkt behoorlijk van de setlijst die ik vanaf mijn stoel kan zien liggen en speelt uiteindelijk maar twee nummers van dat album.
Cassandra klinkt zoals op haar cd’s; ongedwongen, warm, kalm, als een vogel zweeft haar stem over de muziek. Ze mengt perfect met het geluid van de band en houdt de muzikanten alert door de band stil te leggen, te versnellen of te vertragen. Ze kennen de muziek door en door en iedereen weet wie op welk nummer een solo neemt, nooit meer dan een solist per nummer.
Cassandra Wilson komt uit Mississipi en haar afkomst klinkt door in haar muziek. Het is zo Amerikaans als maar kan en duidelijk ondergedompeld in traditie, een mix van jazz, blues, folk en Afrikaanse muziek. De gitarist Brandon Ross werkt al jarenlang met Cassandra Wilson en is erg bepalend voor het geluid van de band. Als Cassandra de jazz standard “These Foolish Things“ inzet, zorgt hij er met zijn karakteristieke zingende gitaar geluid voor dat het nummer haast niet meer te onderscheiden is van Cassandra’s eigen composities. Overigens is hij niet de enige met een eigenzinnig geluid, Cassandra zingt “These Foolish Things” in F, een kwart lager dan waarin de meeste zangeressen het nummer zingen.
Het is heerlijk om weer eens een concert te horen waar over na is gedacht. Cassandra zorgt ervoor dat de set perfect is opgebouwd en interessant blijft. Het level van muzikantschap is overweldigend; fijnbesnaard, ontzettend dynamisch en met heel veel gevoel voor opbouw.
Na afloop praat ik met Franse toeristen die naast me zitten. Ze merken op dat Cassandra volledig de leiding over de band had en vroegen zich af of dat wel zo hoort. Normaal gesproken zien ze bands die geleid worden door de muzikanten en niet door de zangeres. Ik hield het er maar op dat het waarschijnlijk iets Frans is, hier in New York leiden de zangeressen.
Omgeven door toeristen, rijke New Yorkers en niet te vergeten beroemdheden (ja die waren er ook), verlaat ik de Blue Note voldaan en vol inspiratie.